Nu Miss Moneypenny reeds per MSN begint te vragen waar of dat ik ben en wat of dat ik doe, hierbij het officiële Keesjemaduraatje ambtsbericht uit de laagvlaktes van het besneeuwd Noord-Duitsland.
Ik zit hier op de zolderetage van ons Duitse appartement, drink hele zware rode wijn en lees Hedy Epstein: "Erinnern ist nicht genug", Unrast Verlag 1999. Een vertaling uit het Engels. Dat dan weer wel. Misschien dat ik na het lezen van dit kloeke werk met herinneringen begrijp, waarom deze vrouw 5 keer achter elkaar op de boot naar Gaza stapt om er vervolgens kort voor vertrek weer vanaf te springen. Je moet toch wat.
Eerst even Gans eten. Ik schrijf zo verder.
Ik had het nog niet aan mijn internet-web-log-volgers verteld, maar mijn schoonvader is door een attack in de ruggengraat aan beide benen verlamd. In één week tijd , net na de zomer.
Dus moest er een nieuw appartement op de begane grond gebouwd worden. Bij het openbreken van de plafonds en de vloer en het vooruitzicht hoeveel dat allemaal zou gaan kosten, is mijn schoonmoeder doorgedraaid en in de psychatrie terecht gekomen. Dus in één maand tijd was de gehele schoonfamilie ziek en opgenomen.
Vandaar dat ik even wat meer op familiezaken geconcentreerd geweest ben.
Niet dat mij hier iets gevraagd wordt, dat dan weer niet. Ik mag lampjes ophangen en de TV aansluiten. Een man die verstand heeft van computers kan tenslotte ook wel een TV aansluiten.
Intussen begint een schoonzus mij uitvoerig over haar overgangsproblematiek te vertellen. Hitzewallungen, Schweissausbrüche. "Zie ik er uit als een dokter?" vroeg ik haar. "Neem gewoon wat hormonen en dan gaat het beter." Maar dat was ook weer tegen het verkeerde been.
Verder is het wel gezellig.
