 |
| Michiel Bot op de Hamas-demonstratie, juni 2017, op de Dam |
De argumenten die Michiel Bot in het NJB gebruikt, baseren zich op vrijheid van meningsuiting, academische vrijheid, en vrijheid van vergadering. De nationale overheid zou de boycotbeweging tegen Israël niet mogen hinderen of verbieden. In het uitgebreide artikel staan echter ook talloze voorbeelden waar de regeringen van de Verenigde Staten, Frankrijk en Duitsland wel degelijk de BDS-Beweging (Boycot Desinvestment and Sanctions) verbieden. Een Franse burgemeester is zelfs tot in de hoogste instantie veroordeeld, omdat hij opriep tot een boycot van Israël.
Harrie Verbon, bestuurslid van de Rekenkamer en (emeritus) hoogleraar in Tilburg, maakt een maand later gehakt van het boycot-artikel van Michiel Bot. Juridisch klopt er geen hout van. De regering bepaalt (ook binnen de EU) het buitenlandse beleid. Lagere overheden (provincie, gemeente) mogen niet tot een boycot van een buitenlandse staat oproepen, omdat dit het buitenlandse beleid van de staat aantast.
De emeritus hoogleraar Harrie Verbon legt uit: "In het geval van Israël waar de BDS-boycot zich op richt, is er onder andere een afweging tussen het voortbestaan van Israël als een Joodse staat versus het recht van de oorspronkelijke Arabische bevolking zich te vestigen waar het zich goed dunkt. Gezien het buitenlandse beleid van de meeste Westerse landen van dit moment, valt die afweging in het voordeel van het voortbestaan van Israël uit."
"Niemand heeft een monopolie op de munting van het begrip rechtvaardigheid. De claim dat een boycotactie zoals de BDS-boycot rechtvaardig is, is dan ook behalve a-democratisch ook nog arrogant."
Nu weer even terug naar het artikel van Michiel Bot in het NJB. Er zitten heel veel fouten in het artikel. Daarom is het een wonder dat dit epistel door de selectie is gekomen.
-Michiel Bot beweert dat de BDS beweging een geweldloze transnationale protestbeweging is. Het middel boycot, dat het economische bestaansrecht van een persoon, groep of staat aantast, is echter in geen geval geweldloos. Het laten verhongeren van de Yezidis is ook niet geweldloos. Het boycotten van Joodse winkels in de jaren dertig was ook niet geweldloos. Daar komt nog bij, dat de BDS als aanvulling en ondersteuning van terreurdaden door Hamas, Islamic Jihad en de Palestijnse Autoriteit wordt gebruikt.
-Michiel Bot stelt ook in zijn artikel in het NJB dat: "(...) woordvoerders van de BDS-beweging zich niet uitspreken over een één- of twee-statenoplossing." Als de BDS beweging echter oproept: "ending its occupation and colonization of all Arab lands and dismantling the Wall", dan is duidelijk dat de terroristen volgens de BDS, Israël weer binnen mogen wandelen en dat ze met 'all Arab land' in feite heel Israël bedoelen. Het is ook duidelijk, dat de derde eis die de BDS heeft geformuleerd, namelijk het recht op terugkeer van Arabische vluchtelingen van 1948 en hun nakomelingen, de opheffing van de Joodse staat Israël tot gevolg zou hebben.
-Deze zin: "De BDS-beweging ijvert voor een boycot van Israël en Israëlische producten totdat Israël de bezette gebieden heeft verlaten", in de inleiding van het artikel van Michiel Bot, laat de leugenachtigheid goed zien. De BDS beweging streeft namelijk helemaal niet naar een terugtrekking uit de bezette gebieden. Alle eisen van de BDS beweging laten maar één doel zien: Opheffing van de staat Israël.
Het artikel "Het recht om te boycotten-NJB 2018" van Michiel Bot, is dus niet alleen staatsrechtelijk onjuist (zie Harrie Verbon NJB 2019), het bevat fouten, het is immoreel en misleidend.
(Foto's: Michiel Bot tijdens een Hamas-demonstratie op de Dam; copy right Kees Broer 2017)
No comments:
Post a Comment