Marginaliteit als Revolutionair Subject

Door Keesjemaduraatje
Het "verheffen van de arbeidersklasse" is tot ideaal van vele socialistische bewegingen en wereldverbeteraars geworden.  Leraren, dominees, ambtenaren en sociaal werkers maken zich tot zaakwaarnemers van deze klasse en vervullen vaak de functies in de verschillende partijen, vakbonden en actiegroepen. De arbeidersklasse en de strijd voor een overname van de produktiemiddelen worden dan ook als "revolutionair subject" gezien. Dat wil zeggen dat alle maatschappelijke verandering en met name de proletarische revolutie, van de arbeidersklasse uit moet gaan. 

Na de Tweede Wereldoorlog stijgt de welvaart zodanig en worden door sociale wetten zoveel zekerheden geschapen, dat de communistische revolutie in Europa uitblijft.  Jammer voor al die vrijgestelden die op kosten van de contributie van vakbondsleden hopen op de revolutionaire omwenteling. Wat nu te doen?
De arbeidersklasse heeft als revolutionair subject afgedaan en daarom moet er een nieuw revolutionair omwentelingspunt gevonden worden. Zo gezegd zo gedaan.

Intussen zijn enkele gevluchte Duitse intellectuelen in de VS op Universiteiten tot professor opgeklommen en die hebben de oplossing: De marginalen. Met name Herbert Marcuse, van de Frankfurter Schule, is erg onder de indruk van de opstand der studenten en van de guerilla-oorlogen van Che Guevara en Vietcong en beweert dat de groepen in de samenleving die geen basis hebben in het productieproces, de studenten, werklozen, onderdrukte ethnische minderheden gastarbeiders en arme boeren, nu de revolutie gaan brengen.

De daad bij het woord gevoegd. Allemaal een spijkerbroek aan. Je aankleden alsof je een arme boer uit Guatamala bent en de revolutie gaan preken. Die revolutie komt niet, zoals Marx heeft voorspeld, in de kapitalistische rijke geindustrialiseerde metropolen, maar in de gemarginaliseerde arme landen, die het meeste onder deze vreselijke kapitalistische uitbuiting te lijden hebben.

  De theorien van de Frankfurter Schule hebben volgens mij drie consequenties gehad. Het terrorisme van de zeventiger en tachtiger jaren wordt ermee gemotiveerd. Che Guevara heeft namelijk gepleit voor kleine brandhaarden van waaruit de revolutie aangezwengeld zou moeten worden. Studenten in Duitsland en Italie hebben dat te letterlijk genomen en zijn alvast begonnen het vuurtje op te stoken door aanslagen te plegen. 

Zoals we intussen gemerkt hebben, zijn ook de studenten van de opstanden in 1968 intussen aan de macht gekomen op de universiteiten, partijen en bij welzijnsinstellingen. Dat heeft dan ook consequenties gehad. Namelijk dat het onderwijs en de intellectuele discussie geheel in het teken van deze marginaliteit is komen te staan. Gewoon werken en zwijgend je plicht doen is niet meer aan de orde.

De grote interesse voor vluchtelingen, moslims en de buitenlandse arbeiders en hun nakomelingen van met name PvdA en GroenLinks is zeker ook vanuit dit marginaliteitsdenken te verklaren. Zij zien daarin de brengers van een revolutionair elan, dat ze zelf al in 1968 verloren hebben.