De anonieme blogger

Door Keesjemaduraatje
Sinds de moord op Theo van Gogh is er onder webloggers een discussie gaande over wel of niet anoniem bloggen en over wel of niet anoniem reageren op weblogs.  De keuze is niet altijd simpel en niet altijd eenduidig. Zo ken ik een bekende weblogster die altijd onder haar eigen naam blogt en daar ook heel erg vóór is. Sterker nog. Ze wil eigenlijk dat iedereen op haar weblog onder zijn eigen naam schrijft en reageert. Dat klinkt logisch en dat klinkt consequent. Als je echter haar naam opzoekt in het telefoonboek, dan vindt je haar niet. Bovendien woont ze niet op het adres waar ze staat ingeschreven. Dan kan ik ook lekker onder mijn eigen naam schrijven. Ze is in feite nog anoniemer dan iemand die onder pseudoniem schrijft.

Nog een andere argument is, dat mensen die voor een baas werken er geen zin in hebben dat als hun naam gegoogled wordt en een lange rij tirades tegen de islam opduikt. Niet dat het erg is, maar de klanten waar je mee te maken hebt zijn misschien nog niet zo ver. Je hebt ook nog een gezin te beschermen en te onderhouden tenslotte.

Een bekende journaliste vertelde mij, dat je gewoon onder je eigen naam kan schrijven en zelfs in het telefoonboek kan staan, als je maar niet de profeet beledigt. Dan is er niets aan de hand. Daarmee bevestigend wat al die anonieme bloggers eigenlijk willen zeggen de hele tijd.

Nog een andere vrouw heeft een heel goed bezochte website tegen de islam en is vanaf het begin helemaal anoniem. We hebben haar één keer gezien op een voorbespreking van het roemruchte geheime genootschap Focus2 en daarna nooit meer. Wel bleef ze telkens weer emails schrijven over wat er allemaal moest gebeuren en wat we allemaal moesten doen, maar ze is te bang op op een vergadering te verschijnen of een demonstratie tegen de islamisering van Europa te bezoeken. De reden is, dat ze een baan in een links bolwerk heeft en bang is ontslagen te worden als bekend wordt welk weblog ze voert. Ja mensen; zover is het in Nederland.

Zelf ben ik te ijdel geweest en heb de twee artikelen over de kraakbeweging in Trouw niet alleen onder mijn eigen naam geschreven, maar er ook het adres van mijn weblog onder laten zetten. Hopende op een beetje meer bezoekers en veel roem. Jammer ja. Voor het aantal bezoekers maakt het niet uit en daarna kan je niet meer terug. Op een gegeven moment denk je dat het wel mee zal vallen en dat de grote islamitische hausse 4 jaar na de moord op van Gogh wel over is. Maar het internet en google vergeet niets en ik zal nog wel 10 jaar met de de links van de schandalige aanval van de Volkskrant op mijn persoon moeten leven.