Klammheimliche Freude

Dat is dan weer het voordeel van het bezoeken van oude vrienden in Duitsland: Je hoeft maar twee woorden te noemen en ze begrijpen precies wat je bedoelt. Verder ben ik het intussen over alle politieke- en maatschappelijke- thema's met mijn vroegere linkse vrienden- en zelfs met mijn eigen vrouw- oneens. Maar het blijft toch altijd gezellig. Als we naar Wildeshausen rijden om een raadslid van de Groene Partij en tevens advocate aldaar te ontmoeten, krijg ik al te horen welke woorden en thema's taboe zijn. Het P-woord mag niet gebruikt worden. Geen discussies over de Islam en verder geen grote steunbeteugingen aan de Grote Blonde Leider, want daar kunnen de tere groene zielen niet tegen.

Daarom begin ik maar een omstandig verhaal over de voordelen van de iPHONE 4 en de verschillen met de Androïde apparaten. Als ik echter vertel dat je met de App Shell-Tankstation-Locator precies kan zien waar je zelf bent en waar het volgende SHELL-tankstation is, dan breekt de discussie over privacy en staatscontrole al weer in volle omvang los. Als de iPHONE4 weet waar jij bent, dan weet de staat dat ook. Daar houden GroenLinkse Abgeordnete niet van. De staat moet wel voor alles en iedereen die vluchteling,

ziek, zwak of misselijk is betalen, maar ze mogen niet weten waar je bent.

Dan maar een discussie over jongensbesnijdenis. Mag dat wel of niet en moet de staat daar niet een wetsontwerp tegen indienen? Het probleem bij deze discussie, die nu in Duitsland actueel is, dat alleen legalistische argumenten worden gebruikt. Wat is wettelijk wel en niet toegestaan? Daar houden de Duitsers erg van. "Ist es Erlaubt?", terwijl de Nederlander zich afvraagt of het zin heeft iets aan de status quo te veranderen.  Met al mijn Duitskennis en retorisch talent kan ik dat mijn gesprekspartners, beide advocaten, niet aan het verstand brengen.

Plotseling gaat de discussie over een schilderij van Picasso dat in de Gazastrook tentoongesteld wordt en waar permanent vier gewapende Hamasstrijders voor staan om het te beschermen. De vraag die door de twee Groenlinkse advocatendames in de ruimte geworpen wordt: "Is dat nu wel nodig". Deze discussie gaat wel heel erg dicht naar het verboden P-woord dat van te voren uitdrukkelijk van de discussie uitgesloten was. "De Hamas-regering zal zelf heus wel weten waarom een duur schilderij beschermd moet worden", stel ik vast. "Voor je het weet wordt het gekaapt om in ruil voor een salafistische geleerde uitgeruild te worden".  Maar dat is dan weer typisch: Een grote mond over alles, maar niets weten over het leven en sterven van Vittorio Arrigoni, die op eenzelfde manier om het leven is gekomen.

Opvallend detail van de "Picasso voor Palestina"-operatie is dat de Picasso natuurlijk uit het van Abbe-museum in Eindhoven moet komen. Hetzelfde museum waar laatst een tentoonstelling met de titel "Joden terug naar Polen" werd gehouden en ook hetzelfde museum waar ze de Zwarte Piet willen afschaffen. Als je je eigen cultuur wilt kapot wil maken , moet je het ook goed doen. En nu heet het project "Picasso voor Palestina". Ik kan mijn mond natuurlijk weer eens niet houden en vraag vriendelijk aan de Groenlinkse advocate: "Zou je mij misschien kunnen vertellen waar Palestina ligt?" Ik was gewaarschuwd en ik heb nu zelf het P-woord genoemd. Tot het uiterste geprovoceerd natuurlijk. Mijn vrouw wil meteen naar huis en heeft er geen zin meer is.

Veel heen en weer gesus en dat ik het niet zo bedoeld heb en dat ik het Lijden van het Palestijnse Volk uiterst serieus neem en dat ze natuurlijk ook recht op een Picasso hebben. Want kunst verbroedert de volkeren. etcetera etcetera. Ik mocht nog even blijven. Na de avondmaaltijd met gebakken sardines, waarbij ik de kat meermaals van de tafel moest slaan, omdat hij wilde meeëten ( Is er een verband tussen falende autoriteit tegenover huisdieren en het ondersteunen van zinloze revolutionaire bewegingen? Ik vrees van wel.) gingen we nog even een avondwandeling door de velden van Wildeshausen maken. Ik liep alvast een beetje vooruit, want dat gedreutel begon me toch een beetje te irriteren, hoor ik plotseling achter mij de uitdrukking "Klammheimliche Freude". Beide dames uit Göttingen en allebei goed bekend in het extreem-linkse milieu van de beruchte gewelddadige Jaren Zeventig. Hebbes. Precies 35 jaar geleden werd Siegfried Buback, procureur-generaal bij het Hooggerechtshof in Karlsruhe door de RAF doodgeschoten en een Göttinger student meende daarover stiekum een beetje blij te moeten worden. En juist twee maanden geleden stond opnieuw Verena Becker, één van de daders terecht. Maar opnieuw kon niemand van de destijds betrokken personen zijn mond open doen en eindelijk eens vertellen wie er geschoten had.

Tijdens het lopen door de uitgestrekte velden van Wildeshausen en het discussieren over de krankzinnige tijd van eind jaren zeventig, werden we het toch over één ding eens: Er is een naadloze overgang van nazi-geweld met de rassenhaat en de methodes die daar gebruikt werden, naar de moorden van de RAF. De mentaliteit is dezelfde gebleven. Dus als we vrede en democratie willen zullen we eindelijk eens moeten proberen met argumenten en discussie de boel uit te vechten in plaats van elkaar overhoop te schieten. Nou dat was gelukkig gezegd. Na een kop koffie en ijs keerden we tevreden huiswaards.