Case for Democracy (II)

The Case for Democracy (Introduction)
Samenvatting van het boek van Nathan Sharansky "The Case for Democracy, the power of freedom to overcome tyranny & terror"
ISBN 1-58648-261-0
2004 Nathan Sharansky

door KeesjeMaduraatje

twee weken geleden bracht ik een bezoek aan Oxford en bezocht onmiddelijk na aankomst één van de vele boekhandels. Ik zocht het tweede deel van het boek "The Open society and his ennemies" van Karl Popper. Dat boek stond daar gewoon naast de vele ander uitgaves van Popper op de plank. Ik was meteen weer enthousiast over Oxford en Engeland. Dat boek ga ik op dit weblog ook eens bespreken en zal ook vaststellen dat er nog grote tegenstellingen zijn tussen het werk van Popper en dat van Sharansky, namelijk als het gaat om het definieren van het begrip "chosen", de uitverkorenen. Voor Marx was de arbeidersklasse het uitverkoren volken en voor de zionisten is het Joodse volk het uitverkoren volk. Volgens Popper leidt het uitverkiezen van een categorie altijd tot onheil. Op die manier had ik nog nooit een verband gezien tussen Marxisme en Zionisme. De twee ideologien zijn ontstaan in dezelfde tijd.

Eerst volgt nu de samenvatting van de inleiding tot het boek Case for Democracy:

tot nu toe:
Voorwoord, Inleiding, Artikel uit Trouw,
Hoofdstuk 1 , Hoofdstuk 2, Hoofdstuk 3, en dan nu:

Introduction

"I am convinced that all people desire to be free. I am convinced that freedom anywhere will make the world saver everywhere. And I an convinced that democratic nations, led by the United States, have a critical role to play in expanding freedom around the globe."

De dissidenten in de Sovjet-Unie werden het slachtoffer van de ontspanningpolitiek die Henry Kissinger in verschillende regeringen voerde en die de Sovjet-Unie als een betrouwbare onderhandelingspartner beschouwde. Intussen zaten de dissidenten gevangen en werden door de westerse landen niet gesteund. De regringsleiders die ontspanning voor stonden, wilden niet te veel op het lot van de dissidenten wijzen om de onderhandelingen niet in gevaar te brengen. De Sovet-Unie heeft daar handig gebruik van gemaakt.

Andrei Amalrik schreef in 1969 het boek: "Haalt de Sovjet-Unie 1984? ". In dat boek komt een sterk beeld voor van een soldaat die eeb gevangene voortdurend onder schot moet houden. Op een gegeven moment worden zijn armen slap, hij laat zijn geweer zakken en ontsnapt de gevangene. Zo zag Amalrik ook de Sovjet-Unie. De bewaking van miljoenen mensen kost op den duur te veel energie.

Ook nu in de tijd van het Moslim terrorisme kiezen de VS er weer voor "betrouwbare" bondgenoten als Egypte, Saudi-Arabië en Pakistan te ondersteunen, hoewel in die landen geen democratie heerst. Intussen wordt vanuit die landen het moslim terrorisme geëxporteerd. De vergelijking met de Sovjet-Unie wordt door Sharansky gemaakt. Zijn oplossing: ondersteun alleen democratische regimes en verlang democratische hervormingen in ruil voor steun.

Ook nu weer zijn er mensen die een ontspanningpolitiek propageren zonder eisen aan de ontspanning te stellen. Ze zeggen: "als we op democratische ontwikkelingen in het Midden Oosten wachten, dan kunnen we lang wachten. De arabieren zijn niet in staat in een democratie te leven. " Sharansky wijst die gedachtengang categorisch af. Hij gelooft er in dat elke volk en ieder groep uiteindelijk vrijheid wil.

De eerste president na de Tweede Wereld oorlog die géén ontspanningpolitiek voerde was Ronald Reagan. Hij voerde de bewapeningswedloop zelfs op en verlangde van de Sovjet-Unie de vrijlating van gevangenen. Dat heeft voor de dissidenten heel veel betekend.

Een reden voor de arabische landen om niet te veel democratie in te voeren is, dat de moslimbroederschappen zouden kunnen winnen. Voor Sharansky is dat geen goed argument. Hij zegt dat een democratie altijd per definitie beter is dan diktatuur. Ook als die diktatuur een zogenaamde bondgenoot is.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Commentaar van KeesjeMaduraatje
Tegen degenen die de Palestijnse zaak steunen zeg ik, refererend aan de theorie van Sharansky: kan je op de Gaza-strook alle mogelijk kranten kopen? Kan je alle TV stations zien? Mag je met Israeli's praten en discissieren? Kan je openlijk het beleid van de Hamas bekritizeren?

Als die vragen allemaal met ja worden beantwoord, dan is er sprake van democratie. Uit de weblogs van Anja Meulenbelt weet ik dat in ieder geval de TV af en toe volledig wordt afgesloten.

Een andere opmerking betreft de subsidie aan Nederlandse minderheids organisaties. Is het niet nodig om daar ook democratiesche normen te hanteren? Een stichting met subsidie moet een democratisch karakter hebben. Moskees mogen geen haat prediken. Dat zijn toch redelijke eisen in een democratische staat en uiteindelijk voor onze veiligheid ook van belang.

In de Tachtiger Jaren bezochten Servé en Willem van de vakbond OVB een groep Russische vakbondsleden in Parijs. deze dissidenten hadden de eerste onafhankelijke vakbond in de Sovjet Unie opgericht. Afgezien van het feit dat deze russen erg veel wodka dronken, waren ze ook zeer enthousiast over Ronald Reagan. Die had hun gesteund. De Nederlandse vakbondsleden waren verbijsterd. Ze dachten dat de Russen rechtse mensen waren. Ze kwamen teleurgesteld terug naar Nederland. Nu jaren later zie ik pas in dat deze vakbondsmensen eindelijk de steun kregen die ze nodig hadden en dat die hele ontspanningpolitiek de situatie alleen verlengd heeft.