Belabberde Schrijfstijl

Door Keesjemaduraatje
Nog even aan jullie vertellen hoe het komt, dat ik hier nog steeds schrijf en dat ik niet luister naar de goed- en slecht gemeende raadgevingen van zowel uiterst linkse- als ook extreem-rechtse mensen , die zeggen: "Hou maar op, je bent een schrijver met een allerbelabberste schrijfstijl, die niets te vertellen heeft en die maar doorzannikt. (...) Een burgerlijk eng mannetje met een weblog."

Oei, dat doet pijn, als dat tegen je gezegd wordt.

Dat komt namelijk, omdat de dames en heren recensenten geen onderscheid kunnen maken tussen: "Ik ben het er niet mee eens" en "Het is slecht geschreven".

Daar komt bij, dat ik dit al zo'n 30 jaar hoor en tot nog toe is er nog geen Gedankenpolizei bij mij aan de deur geweest die mij uit mijn lijden wil verlossen. Hoewel er laatst een zwarte Volvo V50 vanaf 's Hertogenbosch, tot aan de Amsterdam-Sloterdijk achter mij aan reed. Ik had in het boek van Peter R. de Vries over de Heinekenontvoering gelezen, dat je dan drie keer een rotonde moest nemen. Toch maar niet gedaan.

Jullie willen het misschien niet geloven, maar begin jaren 80 schreef ik wel eens een artikel voor de krakerskrant Bluf. Dan kwam het wel eens voor dat een vaste redacteur eerst eens wilde kijken wat ik had geschreven en dat die dat dan meteen begon te veranderen. Ideologisch veranderen, dat spreekt voor zichzelf. Het absolute dieptepunt in die periode was wel, toen een Duitser die gevlucht was voor de zogenaamde "Radikalenerlass" bezig was mijn artikel te bewerken. Ideologisch helemaal in topvorm natuurlijk, maar qua Nederlandse schrijfstijl was die man een grote nul.

Later schreef ik dan voor het anarchistische blad "De Vrije". Dat bestaat nu nog als website. Daar was intussen een man aan de macht gekomen, die het liefste het blad naast HP/De Tijd, Elsevier en Vrij Nederland in de schappen van de Bruna wilde zien. Dus moest er een "redactioneel concept" komen en moest al weer de "schrijfstijl" van een hoog niveau zijn. Geen wonder dus, dat ik op den duur geen enkel artikel meer kon plaatsen, omdat volgens hem altijd slecht geschreven was.

Een bekende anarchistische topman van die tijd, nu een groot kenner van de Italiaanse Terreurbewegingen, heeft uit wanhoop een blad opgericht getiteld "Anarchistisch Stencil Stapel Werk, ASSW". De titel van het blad geeft aan wat het was: gestencilde en op elkaar gestapelde werken. Geweldig. Je kon er altijd alles in kwijt. Je moest alleen wel helpen met stencillen en rapen. Geen probleem. Daar ben ik dus pas echt begonnen met schrijven. Want je hoefde niet meer op nuffige redacteuren te letten die zogenaamd een kwaliteitsblad wilden maken. Dat was dus eigenlijk als je het zo wilt stellen, de voorloper van dit blog. Daar heb ik mijn vrouw leren kennen en daar ben ik gelukkig geweest. Zo, nou weet je het.