Harry van Bommel is Arafat vriend

Door Keesjemaduraatje
De betrokkenheid van Harry van Bommel bij het lijden van het Palestijnse Volk is niet van vandaag of gisteren. Op 7 januari 2004 schrijft Harry al in zijn dagboek over een ontmoeting met de leider van Fatah, Yasser Arafat. Op de achtergrond staat de geachte afgevaardigde voor de Eerste Kamer, Anja Meulenbelt. Need we say more?  Hij schrijft onder meer: "Om 7 uur zijn we welkom bij Arafat en enige opwinding maakt zich van ons allen meester. We vertrekken ruim op tijd naar Ramallah en drinken eerst nog koffie in het centrum. Vanuit het busje ben ik nog even kort live op Radio 2 in Knooppunt Kranenborg. De presentator nodigt me uit om voor het einde van het programma nog even te bellen met de uitkomsten van het gesprek. Indien dit lukt, zal ik het zeker doen, beloof ik. Dan gaan we de bewaakte poort van de compound van Arafat binnen. Onze bezoek is vooraf geregeld door onze kennissen bij NCCR uit Gaza. Anders zouden we nooit zo makkelijk binnenkomen. Arafat zit aan het hoofd van de tafel en Anja voert als eerste het woord. Dit is de derde keer dat ze Arafat ontmoet; eerder eenmaal in Gaza en eenmaal in Amsterdam. Anja herinnert Arafat daaraan en hij weet het duidelijk nog. Dan krijg ik het woord. Voordat ik de politieke kwesties aan de orde stel, overhandig ik de president een in gips gegoten Damkeitje, een onderdeel van het kunstproject Moving the World van het Amsterdamse kunstenaarsduo Scorselo & Swart."

In dit citaat lees je de duidelijke connectie tussen de Nederlandse SP en de Palestijnse Fatah partij, waarbij de gezondheidsorganisatie NCCR, van Meulenbelts man Khaled, een bemiddelende rol speelt. Op die manier is er geen scheiding meer tussen gesubsidieerde humanitaire organisaties en terreurorganisaties als Fatah. De SP heeft die scheiding ook nooit willen maken.

Nu de Fatah organisatie van Arafat in de Gazastrook helemaal geen macht meer heeft, wordt de betrokkenheid van de SP met dit deel van de Palestijnse gebieden steeds moeilijker. Tijdens het gesprek met Arafat kon nog over vrede en een Palestijnse staat gesproken worden, maar nu Hamas aan de macht is, zijn die thema's niet meer aan de orde. Hamas streeft helemaal geen eigen Palestijnse staat na en heeft al helemaal geen zin in een vredesplan. Hamas wil het gehele gebied van het huidige Israël omvormen tot een islamitisch kalifaat. Wat dat plan voor gevolgen voor andersgelovigen zou hebben kun je nu al zien in Gaza. Christelijke Palestijnen worden al onderdrukt en Joodse religieuze organisaties worden al helemaal niet toegelaten. Dat is een duidelijke trendbreuk met het bewind van Arafat, die wel vriendschappelijke relaties met Christenen had.

Het is niet helemaal duidelijk waarom de SP zich zo intensief met de Israelische politiek bemoeid, maar afgezien daarvan, zal deze partij een standpunt over Hamas moeten formuleren, dat zo duidelijk anti-democratisch en dictatoriaal is.