Is radicalisering een wetenschappelijk begrip?

Sociale wetenschappen produceren maar weinig verifieerbare en 100% onweerlegbare feiten. Zelfs de keiharde sociale statistiek is niet onomstreden. Je kan wel aantonen dat 35,5% van de respondenten " ja" op een vraag hebben geantwoord, maar de formulering van de vraag kan gemanipuleerd zijn. Bovendien hebben mensen de neiging sociaal wenselijke antwoorden te geven.

Welke methodes kan je als wetenschapper gebruiken om toch een engzins wetenschappelijk verantwoord verhaal in elkaar te draaien?

Je kan citaten van bekende wetenschappers in je artikel verwerken. Dat heeft wel tot gevolg dat de ene wetenschapper zich baseerd op weerlegbare feiten van een andere. Maar het geheel wordt wel consistenter en de lezer weet waar je jouw meningen op baseert.

De waarnemingen van de wetenschapper kunnen getoetst worden aan een algemene theorie. Daarmee zet je het geheel in een kader. Dat laatste mist bijvoorbeeld in het wetenschappelijke rapport "Polarisatie en radicalisering in Nederland"   dat zojuist over Geert Wilders is gepubliceerd.

De opkomst en vermeende radicalisering van de PVV zou met de opkomst van andere nieuwe en radicale partijen vergeleken moeten worden en als het niet teveel gevraagd is en de dames en heren politicologen het op kunnen brengen, graag ook een een of andere politieke theorie er aan koppelen. Als de sociale wetenschappen dat niet kunnen bedenken, dan hebben we hier te maken met journalistiek of propaganda, of allebei. En daar lijkt het nu op.

Extreme standpunten innemen is noodzakelijk voor een nieuwe politieke partij, om zich te kunnen onderscheiden van de reeds bestaande partijen. Anders weten de kiezers niet wat er zo nieuw aan is en waarom er zonodig een politieke partij bij moet komen. De PVV kan je dus best vergelijken met  de SP. De PvdA had in de loop van de jaren de ideologische veren afgeschud en dus was er plaats voor een echte socialistische arbeiderspartij. Jarenlang was het voordelig voor de SP om extreem-linkse standpunten in te nemen.

De VVD was 5  jaar geleden al akkoord gegaan met de toetreding van Turkije tot de EU en Hans Dijkstal de toenmalige fractievoorzitter van de VVD, vond de multiculturele samenleving wel een goed idee. Twee standpunten die weliswaar heel redelijk waren en goedbedoeld, maar die de VVD niet meer van de PvdA en de D66 lieten onderscheiden.

De PVV ging er keihard tegenaan met anti-Turkije en anti-islam standpunten. Naarmate het debat scherper werd, bleek het politiek voordelig om bij dit standpunt te blijven. In dier voege is de radicalisering een normaal spel van vraag en aanbod. Niets nieuws onder de zon.

Het is jammer dat de wetenschappers geen goede definitie van radicale politiek kunnen geven. Anders hadden we geweten wat er nu zo erg aan radicaliteit is. Er staan iets in het rapport van "samenhang in de samenleving". Die bedreigd zou worden door de radicale standpunten van extreem links en "nieuw radicaal rechts". Maar bewijzen daarvoor geeft het rapport niet. De voortdurende corruptie in Amsterdam Zuid-Oost en het gedraai rond de oorlog in Afghanistan, die tegen de wil van de bevolking wordt gevoerd, zijn ontwikkelingen die veel meer schade aan de democratie toebrengen. In plaats van dat ook aan de kaak te stellen als extreem en polariserend, gaat het in het rapport alleen over de politieke groepen die buiten de main stream vallen.

Opvallend mild wordt er over de radicaliserende kraakbeweging geschreven. Als er door krakers geweld wordt uitgeoefend, dan moet dat niet aan een actieve kraakbeweging, maar aan activisten die kraken worden toegeschreven:

" Het is de vraag in hoeverre de recente geweldsincidenten rond krakers moeten worden toegeschreven aan een actieve kraakbeweging, dan wel aan activisten die kraken. Het laatste lijkt het geval. Hiervoor bestaat een aantal aanwijzingen. De eerste aanwijzing is de beperkte omvang van de huidige kraakbeweging. In de tweede plaats moet de internationalisering van de populatie van actieve krakers in dit licht bezien worden. Op zichzelf zijn internationale verbanden binnen de kraakbeweging niet nieuw. Wel is op het ogenblik de ontwikkeling zichtbaar dat (individuele) krakers uit Italië, Duitsland, Polen, Tsjechië en andere landen binnen de Europese Unie waar
kraken verboden is naar Nederland komen.493 Deze ‘vakantiekrakers’ zoeken contact met krakers in Nederlandse steden en opereren minder vanuit (klassieke) ideologische motieven dan uit de behoefte aan verzet en militante actie. In eigen land hebben zij genoegzaam ervaring opgedaan met c.q. in harde, gewelddadige confrontaties met de politie, dan wel met particuliere huiseigenaren.494 Hiermee hangt de derde aanwijzing samen: de zichtbare verharding van de wijze waarop krakers zich in de publieke ruimte manifesteren, zoals blijkt uit het strijdtoneel dat diverse ontruimingen van kraakpanden de afgelopen twee jaar te zien hebben gegeven. Deze verharding staat niet in de sleutel van politieke radicalisering."

Dus als een krakers met een ijzeren staaf halfdood geslagen wordt, dan is het toeval dat de dader krakers is. Maar daden van gewelddadige skinheads worden wel aan de gehele rechtsradicale scenen toegeschreven. Het is wel duidelijk waar de sympathie van de schrijvers naar uitgaat. Dat komt natuurlijk ook doordat de extreem-linkse groepen geen bedreiging voor de huidige politieke elite vormen. Je kan zelfs zo ver gaan te beweren dat de knokploegen van de AFA een verlengstuk van het huidige beleid zijn.