Lijden op het Museumplein

Vanuit de auto bel ik met de Amsterdamse Fotograaf.
"Hoe gaat het met je?"
Er ontwikkelt zich een conversatie die nauwelijks in woorden uit te drukken is. Ik neem mij steeds voor om de woorden van de Amsterdamse Fotograaf op te nemen en ze een keer letterlijk weer te geven. Maar zelfs dan is de intonatie en de gevoelswaarde niet dezelfde als wanneer de woorden live worden uitgesproken.

"Bel je alleen op om te vragen hoe of het met me gaat, of wil je praten over de energie die ons samen verbindt en die nodig is om vrede in onze harten te brengen?"

Het is een typerend antwoord, waar eigenlijk helemaal geen weerwoord tegen bestaat. Vrede, Energie, Liefde, het zijn algemeen geldende woorden die een esoterisch New Age verhaal onderstrepen en tegelijkertijd heel erg veel en ook helemaal niets betekenen.

"Ik bel je op, om je te zeggen dat het Lijden Van Het Palestijnse Volk mijn volledige aandacht heeft en dat het het de dames en heren Palestinos heeft behaagd een demonstratie tegen Israel op het Museumplein te organiseren, zodat ik je hierbij verwittig dat ik er aan kom"

Er volgt een uitéénzetting die alleen de Amserdamse Fotograaf kan formuleren en waarin de noodzaak tot begrip tussen de volkeren en de energie die eeuwig is, maar wel op de juiste manier en met de correcte intentie aangewend, er toe kan leiden dat de huidige machthebbers van hun troon gestoten worden en de positieve krachten de boventoon gaan voeren een plaats krijgen. We spreken af om 12:15 uur bij de Albert Heijn tegenover het Concertgebouw.

Helaas staan er tegenwoordig overal paaltjes op de weg en is het niet mogelijk vanaf het Museumplein het Concertgebouw te bereiken, zodat ik gedwongen ben mijn auto voor het Duitse Consulaat te parkeren. Ook mooi. De Amsterdamse Fotograaf is intussen in geen velden of wegen te bekennen. Waar zijn de Vredebrengers als je ze nodig hebt?

Het gesprek wordt onder het genot van een Koffie Verkeerd in de Cobra op het Museumplein voortgezet. Opnieuw wordt duidelijk dat de Liefde die alles verbindt en die in ons aller harten is, in staat is alle volkeren te verbinden en de machthebbers, die een eigen agenda hebben en die ons tegen elkaar willen opzetten, in het stof te doen vallen. Waarvan acte en Hulde. Ik kijk intussen naar de demonstranten die een podium aan het opbouwen zijn en zie steeds meer ME-commando-wagens, agenten in burger en agenten in gele hesjes aan komen lopen. Hier lijkt wel een staatsgevaarlijk tafereel opgevoerd te gaan worden.

We staan bij de Palestijnse demonstratie en ik word begroet door de voorzitter van het Palestinakomitee. Ik behoor reeds tot het meubilair en word nu niet meer met wantrouwende blikken bejegend. Toch wil de "Ordedienst" van het Palestinakomitee niet met mij praten. De fotografen van de diverse persbureaus staan enkele meters van de demonstratie verwijderd en praten met elkaar over de juiste sluitertijd en invalshoek om een nieuwswaardige foto, die niet lijkt op de tientallen andere fotos van de afgelopen jaren, te kunnen maken. Een publicist van De Jaap blijkt mijn blog te kennen en neemt met mij de aanwezigen door.

In totaal zijn het aantal politieagenten en journalisten bij elkaar opgeteld groter dan de groep demonstranten. Toch is de demonstratie interessant vanwege de unieke combinatie van verschillende aanwezige extremisten. De voormalige Fatah-terrorist Ibrahim Al-Baz (foto links) , die nog in 2002 een illegaal geldtransport naar Jordanië hielp organiseren en die door de AIVD in de gaten wordt gehouden vanwege Hamas-connecties is aanwezig en houdt zelfs een korte toespraak. Naast hem op de foto, staat Benjie de Levie, bestuurslid van het Palestina Komitee, die met Hamasgeld een boot door de Gazablokkade wilde sturen en daarbij samenwerkte met de veroordeelde terrorist Rob Groenhuijzen. Zelfs als de demonstratie zeer rustig is en deze mensen ook in Nederland gewoon van hun vrijheid van meningsuiting gebruik mogen maken, is de op enkele vierkante meters samengebalde presentie van terreur-connecties toch elke keer weer schokkend voor mij.

 

Het is een koude regenachtige dag en mijn moeder zit met soep op mij te wachten. Het is dus niet omdat Gustav, de fotograaf van het Palestine Komitee, mij spot en foto's van mij begint te maken en ook niet omdat een ander bestuurslid aan de Amsterdamse Fotograaf vraagt of hij misschien een "spion van het CIDI" is, waarop de Amsterdamse Fotograaf een uitvoerig betoog over interesse in mensen en "ook in jou" tegen de verbijsterde Palestino begint af te steken en waardoor deze haastig afdruipt, dat ik na een half uur weer in de auto stap en de volgende halte van deze interessante dag in de navigator intik.

Er wordt over mijn aanwezigheid nog enige tijd nagepraat op de Internets. Daarbij word ik als zijnde "Spion van de Joods Christelijk Pastor Ben Kok" gebrandmerkt. Die hadden we nog niet gehad en ik vind hem heel goed uitgedrukt.