Anja's Spiegologie

Door Keesjemaduraatje

Veel benamingen en categoriën die aan politieke tegenstanders gegeven worden komen rechtsreeks uit de pseudo-wetenschap die psychologie heet. Onderbuikgevoelens, Islamofobie, homofobie, het zijn allemaal benamingen van mensen die andragogie, ergotherapie, pedagogie gedaan hebben en daarna "aan zichzelf zijn gaan werken". Nooit kunnen de dames en heren crypto-psychologen eens zeggen : "ik ben het niet met je eens en je bent een rotzak". Dat zou niet in overeenstemming zijn met hun "beroepsethiek". Pedofilie, Hamas en het neersteken van een cineast op klaarlichte dag, zijn wel in overéénstemming te brengen met hun beroepsmatig handelen. Mevrouw Meulenbelt maakt het nu wel heel bont door ons met  "beschadigde kinderen vermoeden die miskend zijn" te vergelijken. Zij kan het weten, denk ik dan maar.

Hier is het hele bericht:   

Ik heb het over de pure kwaadaardigheid die ik tegenkom. Hoe het is om als haatobject gebruikt te worden door mensen die me niet kennen en die zichzelf verschuilen. De projecties. Je kunt de pathologie ruiken, je kunt de beschadigde kinderen vermoeden die miskend zijn, niet gezien, vernederd, en nog steeds met de psychologie van een kind proberen voor anderen stuk te maken wat ze zelf niet kunnen krijgen. Aandacht willen, goedschiks of kwaadschiks, desnoods negatieve aandacht. Ook voor mij een grens bereikt. Moeilijk om toe te geven dat ik niets anders meer weet te doen dan zo iemand echt weg te zetten, me af te sluiten, een muur op te trekken.

Vroeger, toen ik nog dichterbij de hulpverlening zat, hoorde het bij mijn ethische code om nooit iemand op te geven. Om het in het jargon van toen te zeggen: altijd de persoon achter het patroon te blijven zien. Die persoon proberen te bereiken, om het patroon heen. Zoals in het werken met daders. Rotzakken, die het liefste dat ze hebben dwangmatig kapot maken. Tot ze vroeger of later verlaten worden, en dan nog gevaarlijker worden. De meeste moorden op vrouwen, en dat heeft nog niks met eerwraak te maken, vinden plaats als een vrouw dreigt die man te verlaten of dat net heeft gedaan. De psychologie van een miskend kind in het lichaam van een man, gevaarlijker heb je ze niet. Maar ik heb ook zo’n boom van een man tranen met tuiten zien huilen toen het echt tot hem doordrong dat hij niet alleen zijn vrouw kwijt was, maar dat zijn kinderen bang voor hem waren - en hij zich realiseerde dat hij aan het herhalen was wat hij in zijn jeugd zelf had meegemaakt en dat die agressie voortkwam uit angst om opnieuw verlaten te worden - en dat gebeurde dan ook feilloos. Zelfs zo’n rotzak was nog wel bereikbaar.

Maar op het internet, waar mannen met de psychologie van een beschadigd kind maar tekeer kunnen gaan zonder ooit contact te hoeven maken en zonder ooit gecorrigeerd te worden bereik je iemand niet achter de facade die ze op hebben getrokken. Die laten zich letterlijk niet kennen, onbereikbaar. Het voelt als een zwaktebod, als een nederlaag om dat te moeten erkennen: daar kan ik dus niets aan doen en ik probeer het ook niet meer. Grens bereikt.

Vriendin en leven met elkaar mee en geven toe, ja, het is erg als je het opgeeft, eigenlijk willen we de hele wereld redden. Alleen kunnen we dat niet. Die almachtsfantasie kun je maar beter opgeven.
Ik zit er in de trein nog lang over na te denken. "