Hedendaags Feminisme

door Keesjemaduraatje

In mijn Middle Class woonplaats aan de Noordzee had ik natuurlijk wel een met feminisme te maken gehad, maar die vrouwen gingen na hun feministische avondje klagen toch weer mooi de boodschappen voor hun gezin doen, terwijl de man in Amsterdam op kantoor het geld verdiende. Feminisme betekende voor die vrouwen volgens mij wat het voor Ciska Dresselhuis nu nog betekent, dat vrouwen af en toe eens een grote mond openzetten en als dat niet te vaak gebeurde kon elke man daar mee leven.

Toen kwam ik op de Communistische Universiteit in Amstelveen en daar ging het pas goed los meteen al in de introductieweek. Bepaalde "Vrouwentheatergroepen" wilden niet voor mannen optreden. Mannen dat was het meest foute weerzinwekkende volk dat er bestond. Toen kreeg ik al meteen de schurft aan radicale feministen. Het ging nog verder. We gingen kraken en er moesten waterleiding aangelegd worden. Wij stonden geheel tegen onze gewoonte om 8 uur op om te beginnen met solderen en toen we bij de etage van de plaatselijke radicale feminste aangekomen waren, vroegen we of ze water nodig had. Je bent een galante man tenslotte. Nee, dat was niet de bedoeling en eigenlijk had ze de gehele waterleiding met de "Vrouwenklusgroep" willen leggen en dat wij echte macho's waren dat we dat werk al uit hun handen genomen hadden.

Later kwamen daar de "vrouwenstudies" op de Communistische Universiteit te Amstelveen nog bij. Ik waagde het te vragen wat de wetenschappelijke grondslag voor zoiets als Vrouwenstudies is. Is dat net zoiets als Historisch Materialisme, maar dan voor Vrouwen in plaats van voor arbeiders? Ik werd de vier hele jaren daarna genegeerd door zowel homo's als vrouwenactivisten, dus dat kwam hard aan.

Intussen was in de Pijp het kraakcafe Molli ontstaan en daar moest de gehele vloer vervangen worden. Dus balken en planken er helemaal uit en dan opnieuw opmetselen. Na maanden werk was het helemaal klaar en precies een dag later kwam de plaatselijk feminisme-ideologe langs om te zeggen dat ze graag de woensdag als vrouwenavond wilde hebben. Ik was er tegen, als enige. Ik werd voor macho uitgescholden, wat ook wel weer eens een compliment kan zijn. Ik had natuurlijk helemaal niets moeten zeggen, want op woensdag zat er helemaal geen een vrouw en het idee bloedde langzaam dood. De meeste vrouwen die naar een kraakcafe kwamen wilden gewoon met mannen in een cafe zitten en niet met van die tuinbroekmiepen.

Dus dat je nu kan zeggen dat ik veel ben veranderd, nee. Achteraf gezien ben ik eigenlijk altijd al een rechtse zak geweest. Die vrouwen hebben het ver geschopt. Die kraakcafe dame zag ik laatst samen met prinses Maxima op de foto, bij een school in Almere en ze is getrouwd met een hooggeplaatste PvdA vrouw. Een andere illustere voorvechtster van het vrouwelijk geslacht is hoogleraar op de Opzij leerstoel in Maastricht, wat ook niet iedereen van zichzelf kan zeggen. En met die andere mevrouw ben ik getrouwd, zodat we de strijd thuis voort kunnen zetten. Hoera.