Mijn laatste avond in het kraakcafé

Door Keesjemaduraatje
De kraakbeweging in Amsterdam liep al op zijn laatste benen. Door de vele gelegaliseerde panden, opgekocht door de gemeente, was de angel eruit. De krotten in de oude wijken, waar stadsvernieuwing plaatsvond, werden niet meer dichtgespijkerd en jaren nutteloos achtergelaten. Een speciale afdeling van de Gemeente ging tijdelijk huisvesten.

Veel activisten gingen wat anders doen. Hun studie afmaken. Een baan zoeken. Toch overviel ons soms een gevoel van weemoed. Is dit nu alles wat we bereikt hebben? Was dit het waard?  Laten we nog één keer een anarchistische groep starten en maandagsavonds bij elkaar komen in het Buurthuis Quellijn/Gerard Dou. De "harde kern" van de Spuigroep kwam in 1986 inderdaad weer bij elkaar en wilde nog een keer bijpraten en kijken of er nog gemeenschappelijke doelen zijn. We waren weliswaar uit elkaar gegroeid. We begrepen elkaar niet meer goed. Veel verbroken relaties, die de sfeer vertroebelden.
Ik heb het nu niet over de krakers, maar over de een groep anarchisten die ooit Radio Vrije Keyser in de lucht hadden gehouden. Die bladen maakten (ASSW, de Vrije). Die in het Vondelpark boeken over Bakounin en Kropotkin verkochten.
   
In diezelfde tijd dachten een aantal krakers van de "Politieke Tak van de Kraakbeweging" er heel anders over. Die wilden er nog eens op een heel andere manier hard tegenaan gaan. Verraders of vermeende verraders werden mishandeld of uit hun huizen gezet. Er moest een zuivering komen. De softies en de aangepasten moesten vertrekken en de "échte krakers" zouden wel even laten zien wat er met een hechte solidaire groep nog allemaal te bereiken zou zijn. Er vonden al arrestaties plaats. Een man in de Rivierenbuurt behorende bij de Politieke Tak, werd gearresteerd, vanwege gewelddaden Hij had een PC met het gehele namen- en adressen archief van de kraakgroep erop. De muur onder zijn huis was doorgebroken naar andere panden, waar gestolen en verboden waar gevonden werd.

Eén man van onze Quellijn/Gerard Dou groep werd beschouwd als de leider, hoewel dat bij anarchisten natuurlijk helemaal niet kan. De intellectuele leider dan. Later gepromoveerd op het thema Italiaans Terrorisme. Maar dat was geen toeval. Hij had met eigen ogen gezien waar terrorisme toe leiden kan en welke gevolgen het heeft, niet alleen vor de slachtoffers, maar ook voor de linse beweging zelf.

Deze Tom schreef een artikel in de Kraakkrant de Pijp, waarin hij afstand nam van de gewelddaden. Hij schreef dat het grootste deel van de Nederlandse bevolking er niet in mee ging en dat het daarom kansloos was. Daarna begonnen de bedreigingen. Zijn adres werd gepubliceerd en er werd een artikel geschreven waarin hij voor stalinist en sociaal-democraat werd uitgescholden. De politieke scholing was toen al niet zo best. In ieder geval was de maat voor ons vol. Wij zouden wel eens een "bezoekje" gaan brengen aan het kraakcafé.

Grote Willem en ik kwamen als eerste bij het kraakcafe de Pijp aan. Daar was net ingebroken en er waren vernielingen aangericht. De barman keek ons scheef aan. "Jij was toch gisteravond nog bij mij om een boek op te halen. Waarom wilde je dat zo snel weer terug hebben?" We stonden daar maar en begrepen de beschuldigingen niet. Het was een onverwachte wending. Plotseling komt Tom het café binnenstormen en loopt helemaal door naar achter. Hij pakt de stapel kraakkranten en loopt weer helemaal terug naar de deur en gooit ze op straat.

"Sociaal-Democraat, Sociaal-Democraat" dat is alles wat hij uit kan stoten. Ook toen al een scheldwoord dat zijn werking niet miste.  Daarna zie ik alles nog in slow motion. Slaan, gooien met glazen. Ik pakte een barkruk en sloeg ermee in het rond. Een kraker sprong op  mijn rug. Ik wist dat je dan moest proberen in zijn kruis te grijpen, maar hij stond te ver weg. Grote Willem pakte een vat bier en gooide het in één keer door het raam. De jongens en meisjes van het buurtcafé Molli kunnen nu nog zien dat het achterste raam geen glas bevat maar van hout gemaakt is. De hoofdredacteur van de Vrije glipte de deur uit.

De politie werd erbij geroepen en haalde de strijdende partijen uit elkaar. Wij vertrokken naar een café in het centrum. Midden in de nacht besloten we, dat we "nog een bezoekje"wilden brengen. "Om het uit te praten" We liepen terug naar het kraakcafé en traden binnen. Intussen zaten daar vele Spaanse anarchisten, die door de krakers was verteld, dat een groep fascisten het pand hadden bestormd. Zodra we binnen kwamen, brak het opnieuw los. Nu met gebroken flessen in de handen van de ervaren Spaanse straatvechters. We verloren en moesten het pand voor altijd verlaten. Exit Kraakbeweging.

Twee weken later. Er waren al weer een aantal aanslagen gepleegd. Er was nog meer onderling geweld tussen krakers. Alle ruiten van mijn buurman waren met een luchtdrukgeweer kapotgeschoten. Het is niet duidelijk of dat voor mij bedoeld was. Ik besloot "verantwoording af te leggen" voor wat er mis gegaan was in de kraakbeweging. De journalist van de Groene Amsterdammer, die bij mij thuis kwam en Tom, Willem en mij interviewde, heet Geert Mak. Ik kan er ook niets aan doen. Het gaf me wel de gelegenheid jaren later nog, toen ik al lang in Duitsland woonde en een burgerlijk bestaan had opgebouwd, tegen de boekhandelaar te zeggen, wijzende op het nieuwe boek van Geert Mak op de toonbank: "Den kennen ich, der war mal bei mir Zuhause".

Wij hebben dus reeds in 1986 verantwoording afgelegd. We hebben ons toen al strikt tegen terrorisme uitgesproken. Ook omdat het zich uiteindelijk tegen jezelf keert. Het artikel over de kraakbeweging verscheen in de Groene Amsterdamer verscheen en de reactie van de krakers was dezelfde als die nu Jojo van der Spek ten deel valt. Verrader, Judas. Noem maar op.

Ik werd gebeld door de "sneeuwbal". De alarmlijn van de krakers. Ontruiming in de Albert Cuijpstraat. Ik ging toch. Laten zien dat ik nog solidair was. Om me te bewijzen. Weet ik veel. Misschien omdat ik gek ben. Ik durf dan op zo'n moment wel alleen te gaan. Een groepje krakers komt om me heen staan. Ik word in mijn gezicht gespuugd. Op een afstandje staat Wijnand Duyvendak toe te kijken...