De cultureel antropoloog Gerrit Jan Zwier heeft in 2010 een boek geschreven (Op zoek naar meneer Johnsson) dat mogelijk een antwoord op deze financiële vragen geeft. Het boek gaat over de verkoop van Mondriaan schilderijen, oplichting, leegtrekken van stichtingen en het kapotmaken van naïeve, doch goedwillende idealisten.
Op 25 oktober 1990 verschijnt een artikel in de Telegraaf, over een bedrag van 5 miljoen gulden, dat door leden van het Palestina Komitee uit de nalatenschap van de rijke familie Woltjer getrokken zou zijn. De onvermijdelijke ex-Fatah-terrorist Ibrahim Al-Baz, Ben Alofs, Paul Aarts (UVA), G.A. de Bruyne en John Abdallah Nawas, allen betrokken bij het Palestina Komitee, hebben in het bestuur van de Leonard Woltjer Stichting zitting genomen en worden ervan beschuldigd de bezittingen van de famile Woltjer te hebben verkwanseld. Woordvoerder Paul Aarts van de stichting ontkent alle beschuldigingen en wil geen verdere mededelingen doen.
In 1984 zette de Haagse Arabiste Lineke Woltjer zich in voor Palestijnen en wilde haar vermogen, dat bestond uit schilderijen van o.a. Mondriaan, bestemmen voor de Stichting Nederlands Instituut voor het Arabisch Cultuurgebied (NIAC) een tegenhanger voor het CIDI, Centrum voor Informatie en Informatie Israel. Op termijn wilde ze een fusie met het Institute for Palestine Studies in Washington. Het instituut zou met bibliotheek en archieven in haar huis worden gevestigd. Met de Mondriaan schilderijen had ze een aardig startkapitaal.Via PvdA contacten wordt Alex Veldhof , lid van vele commissies en part-time fractieassistent van kamerlid Knol, gevraagd aan de stichting mee te helpen. Veldhof had veel belangstelling voor de Palestijnse kwestie en schreef daar ooit een scriptie over. (bron: De Stentor/Sallands Dagblad 22 Augustus 2008)
Zes jaar later beweert Alex Veldhof, dat de andere leden van de stichting het pand van de familie Woltjer , aan de Haagse Nieuwe Parklaan 56, hebben verkocht en het geld aan de Palestijnse zaak hebben besteed. De bibliotheek met kostbare boeken en de Oosterse kunst wordt in een pakhuis in Amsterdam opgeslagen. Acht Mondriaans worden voor drie miljoen bij veilinghuis Christie's verzilverd.
De schilderijen van Mondriaan spelen nog een belangrijke rol in het proces dat Alex Veldhof tegen de Stichting Leonard Woltjer in vele instanties voert. Pas in 2009 legt hij hij moegestreden en berooid het hoofd in de schoot. Slechts een deel van zijn schamele AOW houdt Alex Veldhof over om van te leven.
In de Volkskrant van 17 januari 2011 staat uiteindelijk het hele verhaal van Alex Veldhof weergegeven. "Hoe het recht een nette burger kapot maakte".
"In 1975 erfde Alex Veldhof een aantal schilderijen van zijn vader, waaronder vier (figuratieve) Mondriaans. Zijn familie kwam uit Winterswijk, waar ook de familie Mondriaan begin 1900 woonde. Hij was van plan ze op een juist moment te verkopen. Die gelegenheid kwam in 1983, toen hij een telefoontje kreeg van een zekere Johnsson, een kunstkoper die hij een paar jaar eerder in Amerika had ontmoet. Veldhof was bereid hem één Mondriaan te verkopen. In 1984 keerde Johnsson naar Nederland terug om ook de andere drie Mondriaans te kopen. Hij kreeg er 270.000 dollar voor, ongeveer een miljoen gulden. Het bedrag werd contant in dollars uitbetaald. Waarom?
Veldhof had de dollars niet voor zichzelf nodig, maar voor Lieneke Woltjer, die hem had ingehuurd om leiding te geven aan een pro-Arabisch en pro-Palestijns instituut, dat na haar dood in haar villa gevestigd moest worden.
Ook mevrouw Woltjer had van haar vader, een arts, vroege Mondriaans geërfd (de jonge Mondriaan betaalde zijn rekeningen geregeld met schilderijen). Te zijner tijd zouden die het financiële fundament van het genoemde instituut moeten vormen. Maar in 1984 had mevrouw Woltjer opeens dringend een miljoen nodig voor een 'goed doel', zoals ze zei. Uit later onderzoek van mr. Yvonne Samuels bleek dat dit verzoek hoogstwaarschijnlijk van Palestijnse kant kwam.
Met Veldhof sloot ze een bijzondere deal: met haar eigen Mondriaans als onderpand ontving ze van hem 270.000 dollar. Haar Mondriaans mochten in het huis blijven hangen. Zodra ze het geld voor het 'goede doel' weer terug had - binnen een jaar, verwachtte ze - dan zou ze 'haar' Mondriaans weer van Veldhof terugkopen.
Een en ander werd in onderhandse akten geregeld, zonder tussenkomst van een notaris of anderen. De reden: mevrouw Woltjer drong er bij Veldhof op aan de transactie geheim te houden. Verder werd alleen haar man, die eveneens tekende, in vertrouwen genomen.
Veldhof heeft zijn geld nooit teruggezien. In 1988 kwam mevrouw Woltjer plotseling te overlijden. In haar testament liet ze haar bezittingen na aan een groep arabisten die het Palestina-instituut van de grond moesten krijgen. Het spreekt vanzelf dat zij zeer onaangenaam verrast waren toen Veldhof met zijn akten op de proppen kwam. Ze beschuldigden hem van fraude en oplichting. Zo werd een slepend conflict geboren.
In eerste instantie kreeg Veldhof gelijk, omdat niet aangetoond kon worden dat de akten vervalst waren. Maar later oordeelde het Haagse Hof negatief. Men vond het verhaal zó onwaarschijnlijk dat het wel onwaar moest zijn. Veldhof kon niet anders dan een zwendelaar en bedrieger zijn.
Maar ook onwaarschijnlijke verhalen kunnen waar zijn. En dat is naar onze overtuiging hier het geval. Hoe vreemd de verhalen van Veldhof op het eerste gezicht ook mogen klinken, bij nader onderzoek bleek altijd weer dat hij de waarheid had gesproken. Hij heeft Mondriaans bezeten. Mevrouw Woltjer had opeens een miljoen nodig, de akten zijn niet vervalst, Johnsson was geen hersenschim, enzovoort.
Beiden zijn wij door de verdedigers van Veldhof bij de zaak betrokken. Politicoloog Lucardie diende een verantwoorde interpretatie van de feiten te geven. Antropoloog Zwier werd in eerste instantie op een spoor in IJsland gezet.(bron: Volkskrant 17 januari 2011) "
Alex Veldhof verloor niet alleen in hoger beroep zijn claim op de miljoenen van de drie Mondriaans, hij moest ook 1,4 miljoen van de opbrengst van de Mondriaans aan de stichting terugbetalen. In 2009 had de stichting dus zoveel geld ter beschikking. (AD 29 December 2007) Maar Alex Veldhof werd ook door de advocaat van de tegenpartij als bedrieger, oplichter en gek weggezet. Aanvankelijk dus de Palestijnse zaak toegedaan en zelf bereid een miljoen voor de Palestijnse zaak aan mevrouw Woltjer te lenen, werd Alex Veldhof tot een paria van de Palestijnse beweging. Inmiddels 92 jaar oud woont hij berooid ergens in Nederland.
Aanstaande maandag gaat universiteitsprofessor Paul Aarts (UVA) in een debat op de VU, bepleiten dat Israël geboycot zou moeten worden. In 1990 was Paul Aarts de woordvoerder van de Stichting Leonard Woltjer. Nu, 25 jaar later is hij nog steeds secretaris van de welvarende stichting. Intussen is de bekende ex-Groenlinks-fractieleider Mohammed Rabbae ook tot het stichtingsbestuur toegetreden. Dit jaar is ook de bekende Hamas-actievoerster Anne de Jong, die vier jaar geleden , samen met Abou Eenarm op de Nederlandse Gazaboot meevoer, lid van het bestuur. Allemaal mensen die graag met Hamas samenwerken en geen bezwaar tegen de terreur en antisemitische uitingen van deze organisatie hebben.
Is de voormalige medewerker van de PvdA-Tweede Kamer fractie, Alex Veldhof daarmee een heilige, die de goede zaak dient, geworden? Zeker niet. In 1977 toonde de natuurkundeleraar uit Beverwijk Alex Veldhof buitengwoon veel begrip voor de moord door de Rote Armee Fraction (RAF) op de procureur -generaal Buback en werd vanwege dat feit aangeklaagd door de Duitse justitie. (Het Vrije Volk 4 mei 1977) Later heeft Alex Veldhof zitting genomen in de uiterste linkse "Stichting Links Europa International Socialist Foundation" , waarin hij tot op de dag van vandaag de functie van 'nationaal secretaris'en 'internationaal secretaris' bekleed. De stichting verleent onder andere "Steun aan de weerstand van het Palestijnse Volk." We willen niet weten wat er was gebeurd als Alex Veldhof de miljoenen van Mondriaan daadwerkelijk in handen had gekregen. Welke organisatie zou er dan mee gesteund zijn?
No comments:
Post a Comment