Zomaar enkele frases uit de discussie met Pro-Palestijnse activisten, die we nu dagelijks op de sociale media en in de kranten lezen. Doordat de activisten zozeer van een internationaal rechtelijk en zelfs wetenschappelijke bewijs overtuigd zijn, doet het ze pijn en zijn ze verontwaardigd, als ze voor antisemiet worden uitgescholden. Dat is helemaal niet hun bedoeling, want het gaat ze alleen om Israël.
De drie kenmerken van antisemitisme die Nathan Sharansky, voormalig Israëlische minister en voormalig Sovjet dissident, heeft geformuleerd, zijn Demonisering, Delegitimatie en Dubbele Standaarden. Een belangrijk kenmerk van de demonisering is, alles wat eventueel nog positief aan Israël zou kunnen zijn, ook nog negatief uitleggen. Enkele voorbeelden.
Helpende Israëlische artsen
Tijdens de toespraak van Robert Soeterik in februari 2015 op de Vrije Universiteit, vroeg de activist/journalist Kevin P. Roberson waarom Israël gewonden uit het Syrische oorlogsgebied over de grens laat komen en medisch behandelt. Een interessante vraag voor een activist, die normaal gesproken aan de kant van de Palestinos staat. Wat zou de geachte wetenschapper Soeterik antwoorden? We weten dat wetenschap zich over het algemeen bezighoudt met het afwegen van bewijs. Je bent verplicht ook de waarnemingen die jouw theorie ontkrachten te benoemen. Ook al is deze 'falsificatie van Popper' in de sociale wetenschappen de laatste tijd een beetje in onbruik geraakt. Je mag toch verwachten dat een wetenschappeer , als hij zijn vak serieus neemt, zich niet meteen met demonisering en demagogie bezighoudt.
Het antwoorde van Robert Soeterik was, dat het Israelische leger zich graag met gewonden van moderne oorlogsvoering bezighoudt, om de verwondingen van moderne wapens te kunnen onderzoeken. En eventueel te leren hoe die verwondingen te behandelen zijn. Israël afschilderen als bloeddorstig land, dat alleen uit eigenbelang helpt en eigenlijk een bloeddorstige bijbedoeling heeft. Het is een vorm van antisemitisme, die heel erg dicht bij het 'bloedsprookje' komt. Bovendien is deze uitspraak een vorm van demonisering die ik bedoel. Zelfs als er iets goed te melden is, is het toch weer slecht.
Janneke Juffermans in Vrij Nederland
Een ander voorbeeld van moedwillige verdraaiing van feiten, stond afgelopen week in Vrij Nederland. Even over de achtergrond: In de afgelopen zeven jaar is het twee keer voorgekomen, dat pro-Palestijnse activisten door hun medestrijders met opzet zijn gedood. Vittorio Arrigoni werdin Gaza door salafisten ontvoerd en vermoord. Juliano Mer Khamis van het "Freedom Theater" in Jenin werd door gemaskerde Arabisch uitziende mannen in Jenin vermoord.
Alle twee moorden passen niet in het denkraam van de Israël-hatende journalist. Het mag niet zo zijn en het kan niet zo zijn, dat een moord niet aan Israël toe te schrijven is. Dus dat is precies wat Janneke Juffermans in Vrij Nederland (34/76;22-8-2015) doet: de moord aan Israël toeschrijven. Steeds weer enkele kleine bijzinnetjes tussen de regels door, om twijfel te zaaien en om toch maar even de feiten naar haar hand te zetten.
Juliano Mer Khamis was een buitengewoon moedige man, die naar een arme wijk in Jenin ging, om daar, in navolging van zijn moeder, theaterlessen aan Arabische kinderen te geven. Zijn moeder Arna was zeer geliefd bij de Arabische bevolking, maar Juliano ondervond veel weerstand. Arabische conservatieve moslims waren ontstemd over het opvoeren van het toneelstuk Animal Farm, van George Orwell, omdat er in het stuk varkens voorkomen. Het optreden van zowel jongens als meisjes in één toneelstuk was het volgende schandaal. Het bespreken van sexuele taboe's in een toneelstuk deed de deur dicht. Het theater werd twee keer bestookt met brandbommen en er werden bedreigingen geuit.
Voorgevoel
Drie jaar voor zijn dood zei Juliano: "Ik word een keer vermoord door een gestoorde Palestijn, omdat ik volgens hem de islamitische jeugd verknoei". Intussen zette Juliano zich ook tijdens de intifada voor de Arabische bewoners in. Hij bracht medicijnen mee en bracht zwangere vrouwen naar Israëlisch ziekenhuizen. Tot de dag dat het voorgevoel waarheid werd en Juliano in zijn eigen auto, in een steegje van Jenin, met zijn zoontje op schoot en de oppas naast zich, door een man met een geweer wordt doodgeschoten. Het blijft verdacht stil in het kamp. De gebruikelijke collectieve rouw , die gebruikelijk is bij de dood van martelaren, komt niet op gang. Onderzoek naar de moord komt niet op gang. De moordenaar kende de smalle steegjes in Jenin, dus de kans dat hij Palestijn is, is groot.
De enige instantie die onderzoek naar de moord doet, is het Israëlische leger. Dat wordt door Janneke Juffermans zo omschreven: "Het Israëlische leger draaide de duimschroeven na de moord in elk geval aan met intimidaties". De artistiek leider van het theater, een palestijn, wordt verdacht van de moord en opgepakt. Studenten van de theaterschool, worden hardhandig verhoord. Een ex-student: Ik denk dat de moordenaar een Palestijn was, geleid door Israëlisch hand".
De laatste zin laat zien, dat wat er ook gebeurd. Ook al staat de Arabier nog met een rokend pistool naast het lijk, Israël altijd de schuld krijgt. De beschuldiging staat in Vrij Nederland tussen aanhalingstekens, en komen dus uit de mond van de ex-student. De tekstschrijver en de redactie treffen geen blaam, maar de twijfel is gezaaid en het politieke correcte verhaaltje is geschreven en gepubliceerd.
Vittorio Arrigoni
Bij de moord op Vittorio Arrigoni is er geen enkele twijfel over de daders. Salafisten wilden de Pro-Palestina activist van de International Solidarity Movement ontvoeren en enkele salafistische gevangenen in Gaza vrij krijgen. de ontvoering mislukt en Vittorio Arrigoni wordt opgehangen. De daders zijn gepakt en in Gaza veroordeeld. Keesjemaduraatje schreef er meerdere artikelen over.
Dat neemt niet weg, dat er ieder jaar weer, in Italië, bijeenkomsten van de communistische partij zijn, waar de moeder van Vittorio Arrigoni bij aanwezig is, waar de schanddaden van Israël aan de kaak worden gesteld, en waar de moord op Arrigoni wordt herdacht. de activisten zijn er zo mee bezig Vittorio tot een martelaar van het volk te stileren, dat de ware toedracht volkomen wordt ondergesneeuwd.
Demagogie of domheid?
Hoe ontstaat de verschuiving van de schuldvraag, van dader naar Israël? De dader staat met een rokend pistool of een wurgtouw in zijn hand naast het lijk, maar toch wordt een jaar later de schuld aan Israel en de Israeli's gegeven. Why?
Is de demagogie tegen Israel zo krachtig dat de palestinos zich gewoon niet voor kunnen stellen dat een activist door zijn eigen mensen wordt vermoord? Of kan gewoon niet waar zijn, wat niet waar mag zijn?
In het geval van Vittorio is de zaak duidelijk. Hij ging naar Gaza om te sterven, maar werd door de verkeerde vermoord. Bij Juliano is de zaak veel diffuser. Zelfs Democracy Now, de pro-Hamas-zender in de USA maakt duidelijk dat hij wordt vermoord door een Arabier. Niemand behalve het Nederlandse Vrij Nederland geeft Israel de schuld voor de moord. Het is daar de domheid en kwaadaardigheid die regeert.
2 comments:
Ik wil er nog eentje toevoegen uit de wereld van de theologie als dat mag. Een momenteel rijzende ster in de wereld van de pro-pally's, enkele jaren geleden afgestudeerd in theologie met een onderzoekswerk over een stukje uit Tenach en hoe die tekst voelt voor al die deze leest.
Kortom, je pakt een stuk een Tenach over de terugkeer van de joden naar Israel en die laat je lezen door een seculiere Israeli, een gelovige Israeli en een Christelijke Palestijn. De reacties zijn dan begrijpelijk. De seculiere Israeli zegt dat gaat over ons, datzelfde doet de gelovige Israeli. De Christelijke Palestijn raakt geirriteerd en geeft aan dat je dit anders moet interpreteren. Vervolgens; het gaat per slot van rekening in contextuele theologie niet over de tekst maar de relatie tot de tekst; vraag je over de gevoelens van 'de ander'. De seculiere Israeli zegt dat het op zich niet veel voor hem/haar betekend en voor kan stellen dat anderen zich beledigd voelen. Maar het gaat uiteindelijk toch over ons. De religieuze Israeli zegt dat 'de ander' niet zo beledigd zou moeten reageren; er staat wat er staat; het gaat over ons. De Christelijke Palestijn wil de dialoog aangaan om aan te tonen dat de tekst niet verteld wat die zegt; want ik voel me hier niet goed bij en dat kan niet. Conclusie die getrokken wordt; Israeli's zijn allemaal racisten. Ze lezen Tenach helemaal verkeerd; daardoor kunnen ze niet anders. Rijzende ster maakt dan wel weer onderdeel uit van een organisatie waar andere leden het geen probleem vinden om Jezus aan te duiden als een Palestijn. Maar ja, dat voelt dan waarschijnlijk goed dus dan mag het.
Robert Soeterik is natuurlijk een antisemiet, net als vriendje Bertus Hendriks en huidig voorzitter van het Palestina Komitee Wim Lankamp.
Ze vallen alle drie onder de Nathan Sharansky definitie van wat er onder het hedendaagse antisemitisme word verstaan.
Wie Soeterik volgt ziet ook dat hij al jarenlang zorgvuldig zijn optredens plant waar centraal staat, dat hij niet door kritische vragenstellers in het nauw kan worden gebracht.
De christelijke Palestijnen waar de voorgaande schrijver op doelt, zijn voornamelijk bezig de Bijbelse historie van het christendom te ontdoen van hun Joodse kenmerken.
Eeuwenlang hebben ook de moslims gezocht naar sporen in de Bijbel die het ontstaan van de Islam zou legitimeren, en die de komst van hun profeet zou aankondigen. Nog steeds wordt door sommige moslim het evangelie van Barnabas (een zestiende-eeuwse vervalsing) als bewijs gezien dat de islam een religie is en geen ideologie.
Post a Comment