door Keesjemaduraatje
We hadden het gisteren ook nog over de vraag of de strijd tegen Israël nu voornamelijk door religieuze dan wel nationalistische motieven is gemotiveerd. Yasser Arafat heeft na de oorlog in 1967 voornamelijk nationalistische motieven genoemd. Daarom leek de twee-staten-oplossing ook een mogelijkheid vrede te scheppen. Daarom werd hij ook, door de VS en Europa, gezien als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk. Helaas is die oplossing er echter nooit gekomen, omdat Yasser Arafat op het laatste moment in 2000 weigerde vrede te sluiten. De Hamas heeft de situatie in feite veel moeilijker gemaakt, omdat religieuze motieven een rol zijn gaan spelen en daarom wordt de staat Israël helemaal niet meer erkend.
De strijd van Hezbollah laat zien dat zelfs de Libanees - Israëlische grens niet meer erkend wordt. Nationalistische motieven kunnen hier geen rol meer spelen. Het is de pure Jihad die nu gevoerd wordt.Maar het is wel een Jihad die zonder Syrië en Iran niet zou kunnen bestaan. Het is een export van haat door een diktatuur. Ook interne politieke spanningen in Iran en Syrië spelen dus weer een rol. Die twee diktaturen kunnen helemaal niet zonder haat en externe vijanden bestaan. Als dat wegvalt, worden die diktaturen zelf weggevaagd.
De mensen rond "Vrede Nu" en "Een Ander Joods Geluid" leven in feite nog in de Jaren Zeventig. Ze hebben niet door dat er al lang geen twee-staten-oplossing meer mogelijk is. Die kans hebben de Palestijnen gehad. Het gaat nu om alles of niets. en wie nu nog de terroristen steunt, zal zich na de deze oorlog moeten verantwoorden.
Er zijn ook mensen, zoals Hugh Fitzgerald ,die zeggen dat er in feite nooit een andere dan de Jihad-strategie is geweest en dat Yasser Arafat zich alleen van de nationalistische motieven bediend heeft om aan te sluiten bij het dekolonisatie proces van die tijd. Hij is echter altijd lid van de Moslimbroederschap geweest en heeft de echte motieven nooit uit het oog verloren. Voor die theorie zijn ook zeker bewijzen te vinden. Bijvoorbeeld dat Yasser Arafat helemaal niets met Palestina heeft. Hij is er niet geboren en hij had in Caïro een goed leven. Er werd zelfs beweerd dat Arafat een uitvinding van de KGB is geweest.
Allemaal mogelijk.Zeker is dat zowel PLO als Hamas geen belang hebben bij een ontwikkeling van de Palestijnse Gebieden. Arme bevolkingsgroepen zijn een bron van recrutering. Daarom is een bevrijding van de Palestijnse bevolking van de terreur van PLO en Hamas een eerste vereiste voor echte vrijheid.
1 comment:
Palestijns nationalisme was het parade paardje van Het Arabisch nationalisme. Vandaar dat ook Marrokanen ook in minder opzichtige religieuze tijden in vuur en vlam raken over de Palestijnse kwestie. In feite is het Arabisch Nationalisme een voortzetting van het streven naar islamitische hegemonie met aangepaste middelen, omdat moslims niet meer om het succes van het Westen konden en inspiratie zochten bij de Westerse totalitaire modellen die het best bij hun eigen macht denken aansloten. Zelfs de Syrische filosoof Sadiq al-Azm die samen met Mernissi en Soroush daags na de moord op Theo van Gogh uit handen van het koninklijk huis op voorspraak van Paul Scheffer de Erasmusprijs kreeg, heeft toe gegeven dat het Pan-Arabisme eerder een voortzetting was van het islamitisch suprematisme dan een anti-koloniale reactie.
De PLO heeft zijn strijd altijd als onderdeel van de Arabische strijd gezien. Zie hier de quote van één van de toenmalige leden van het uitvoerend comite van de PLO Zahir Muhsein in een interview uit 1977 in Trouw:
"Het Palestijnse volk bestaat niet. De oprichting van een Palestijnse staat is slechts een middel ter voortzetting van onze strijd tegen de staat Israël voor onze Arabische eenheid. In werkelijkheid is er heden geen verschil tussen Jordaniërs, Palestijnen, Syriërs en Libanezen. Alleen om politieke en tactische redenen spreken we heden over htr bestaan van een Palestijns volk, daar de nationale Arabische belangen vereisen dat we het bestaan poneren van een afzonderlijk "Palestijns volk" om het Zionisme tegen te gaan.Om tactische redenen kan Jordanië , dat een soevereine staat is met vastgelegde grenzen, Haifa en Jaffa niet opeisen, terwijl ik als Palestijn, zonder twijfel Haifa, Jaffa, Beer-Sheva en Jeruzalem kan eisen. Maar vanaf het moment dat wij ons recht op geheel Palestina laten gelden, zullen we zelfs geen minuut wachten om Palestina en Jordanië te verenigen."
Ook de afscheidbrief van Abu Jahjah is doortrokken van pathetische nationalistische retoriek en Jihad. Te lezen op arabeuropean.org
Post a Comment