True Believers and Truth Speakers

Door Keesjemaduraatje
de vraag is even, of we ongemerkt en zonder het te weten een communistische heilstaat in zijn getreden. Zoals de geachte lezers en reaguurders van dit politiek incorrecte weblog waarschijnlijk weten, mogen de mensen in een communistische heilstaat niet zeggen en schrijven wat ze denken, tenzij ze dat denken wat ze moeten denken. In dat opzicht zijn er dus twee soorten mensen in een dictatuur, te weten de "True Believers" en de "Double Thinkers".
De True Believers zijn de mensen die echt in de ideologie van de heilstaat geloven. Dat kunnen best mensen van goede wil zijn, omdat ze er echt ingeloven dat de heilstaat uiteindelijk het beste met de mensen voor heeft. Het voordeel van een "true believer" te zijn is, dat je altijd gewoon je mening kan zeggen, zonder bang hoeft te zijn opgepakt of vervolgd te worden.
De "double thinker" daarentegen, weet dat hij een andere mening heeft, maar kan dat niet zeggen, bijvoorbeeld omdat hij een goede baan in de heilstaat heeft. Het nadeel van die positie is, dat je er een dubbele boekhouding in je hoofd op na moet houden, om steeds bij te houden wat je waar hebt gezegd en of dat nog wel in de lijn met de officiele ideologie is. "Double thinkers" in de huidige tijd, zijn mensen die in het dagelijkse leven een comfortabele baan als advocaat, ICT consultant (ik sluit mijzelf daarbij niet uit) of  hoge ambtenaar hebben en in de avonduren op weblogs van politiek incorrect allooi onder een pseunoniem, dissidente geluiden laten horen.

Dissidenten zijn mensen die altijd dat zeggen wat ze denken. Vaak zijn het mensen die eerst wel geloven in de officiele leer, maar daarna gaan twijfelen of door een verkeerde uitspraak in de problemen komen. Ook "True Believer's"kunnen dus in de problemen komen, juist doordat ze van het goede overtuigd zijn en altijd hun eigen mening kunnen zeggen. De officiele leer kan wel eens verschuiven. In de Sovjet tijd moesten dissidenten als Sacharov en Nathan Sharansky met jarenlange gevangenisstraffen en verbanning rekening houden. In de huidige Nederlandse situatie zijn de gevolgen minder erg maar er zijn politici die jarenlang bewaakt moeten worden of naar het buitenland moeten vertrekken. De minder bekende mensen moeten toch wel voor hun baan of klantenkring vrezen als zou blijken dat ze de multiculturele beginselen en de Makkinaanse heilsleer niet aanhangen. Of overdrijf ik nu?

Kunnen politici dan tenminste hun mening geven en voor of tegen een motie stemmen als ze dat willen? Officieel wel, maar ze moeten zich toch wel aan de fractiedwang houden anders worden ze niet meer op de lijst van kandidaten gezet of zelfs uit de fractie gegooid. Geert Wilders werd uit de VVD gezet omdat hij zich tegen de toetreding van Turkije tot de EU uitsprak.

In dat verband heb ik mij tijdens de discussie over de voortzetting van de missie in Uruzgan, verbaasd over twee partijen in de Tweede Kamer.  Er was bij de PvdA uiteindelijk niemand die tégen de missie in Uruzgan stemde. Alle volksvertegenwoordigers van de PvdA voelden zich dus gedwongen het regeringsstandpunt te verdedigen. Was de PvdA niet tot de regering toegetreden, dan hadden dezelfde mensen, na dezelfde discussie allemaal tegen de voortzetting van de missie gestemd. De stemming heeft dus niets te maken met de mening van de geachte volksvertegenwoordigers, maar alles met de loyaliteit aan de regering en het eenmaal genomen besluit.
Bij de PVV gebeurde precies het tegenovergestelde. Ik ben ervan overtuigd, dat er leden van de PVV- fractie diep in hun hart, voor de verlenging van de missie waren, maar ze stemden allemaal tegen. Ik wil me nu even niet over de inhoudelijke beoordeling van die keuze uitlaten. Voor beide meningen zijn argumenten te bedenken. Ik weet alleen dat ik mijn zoons niet naar Afghanistan zou willen sturen, dienstplicht of geen dienstplicht. Het gaat er mij alleen om dat het parlement en de leden ervan de mening van de bevolking zou moeten representeren en niet de stemming moet laten afhangen van de toevallige samenstelling van de regering. Wat dat betreft zijn de voorstellen van D66 voor referenda, kiesdistricten en burgemeesterverkiezingen wel vooruitstrevend geweest en zijn we weer heel snel op weg terug naar een betuttelende en repressieve democratie om niet te zeggen een communistische dictatuur.

Wie kan er in Nederland nu nog gewoon zijn mening zeggen, zonder bang te zijn het leuke baantje bij de krant, de plaats als volksvertegenwoordiger of zijn gesubsidieerde baan bij de Universiteit kwijt te raken? Bij de kranten bepaalt de hoofdredacteur welke artikelen wel en niet geschreven mogen worden. De radicale dissidente meningen mogen hoogstens door een columnist geuit worden, onder het mom van "Kijk mij nou eens een dissidente mening verkondigen". Beruchte voorbeelden zijn natuurlijk de columns van Piet Grijs in Vrij Nederland, waarin hij de minister een fascist mocht noemen.  De enige straf die hij daar ooit voor gekregen heeft is de PC Hooftprijs die Minister Brinkman niet of pas veel later uitrijkte. Dat de vergelijking met een communistische heilstaat een beetje mank loopt, moet de geachte lezer mij nu even vergeven. Ik moet nu ook even iets roepen. Een feit is wel, dat als er 20 jaar later webloggers zijn die het hebben over islamofascisten, deze door dezelfde Vrij Nederland in een hoek worden gezet van gestoorde gekken en Boze Bloggers. Het voorrecht om mensen voor fascist uit te maken is natuurlijk voorbehouden aan de dames en heren linkse columnisten, dat spreekt voor zich.

Ik vestig mijn hoop toch op de "Blogosphere", het geheel van weblogs, hate-logs, artikelen en commentaren op het internet, die een veel betere weergave van de publieke opinie en stemmingen onder het volk geven dan de Main Stream Media, Nova/Zembla/NOS-journaals en kranten bij elkaar. Of de commentaren nu anoniem of onder eigen naam geven worden dat maakt dan helemaal niet meer zoveel uit, als je maar niet elke mening apart letterlijk neemt, maar de trends eruit weet te filteren.

Twee recente voorbeelden laten zien dat de politieke verandering de komende tijd van de kant van de weblogs gaat komen: De ontmaskering van de Fietsenhokwethouder in Havanna aan de Waal door Geenstijl, waar alle mainstreammedia unaniem van mening waren dat dit een "prive-kwestie" was en waarbij de commentaren en de belangstelling op de weblogs voor openheid zorgden. Het tweede voorbeeld is de ontmaskering van de Meiden van Hallal door Hans Teeuwen, dat weliswaar in een programma van de publieke omroep plaatsvond, dat tot doel had de Multiculturele Samenleving definitief voet te laten vatten in de hoofden en harten van de Nederlander, maar waarbij de oneindige herhaling van het incident op het Internet medium Youtube ervoor zorgde dat de dames voorlopig niet meer op TV te zien zijn.