De Schaamte van Anja Voorbij

Door Keesjemaduraatje
Het is misschien heel gek en onverwacht grappig, maar op reis door de nieuwe Europese Prachtlanden, Letland en Litauen, heb ik het boek "De Schaamte Voorbij" van senator (SP) Anja Meulenbelt gelezen. Het is weliswaar een boek uit 1976, maar toch een standaard werk als het gaat om feminisme en het gevoel van de 70-er jaren. Nou zou het heel gemakkelijk zijn om over dat boek een zeikerige rotrecensie te schrijven, maar dat verwacht toch iedereen, leest toch niemand en bovendien kan ik dat op dit moment niet.

Wat mij het meeste opvalt. Ook omdat ik nu zelf kinderen van die leeftijd heb. Is dat Anja vooral kwaad op haar moeder moet zijn. Op 17 jarige leeftijd leert ze in Oostenrijk een vakantievriendje kennen en op een gegeven moment zegt ´haar moeder " tegen Toni: "Ga maar even tegen Anja boven zeggen dat we een uur later ontbijten". In dat uur neukt hij haar tegen haar zin. Nu zouden we dat verkrachting noemen. Dan begint de ellende. Zwanger. Van school gestuurd en huisvrouw in Duitsland geworden. Terwijl zo'n intelligent meisje gewoon haar school af had moeten maken en studeren.

Dan kunnen de feministes wel vertellen dat de mannen zo vreselijk zijn, maar uit dat boek is dat niet op te maken. Wat wel interessant is, dat als Anja in een partij actief is (KEN-ML) en met mannen politiek werk doet, dat die mannen het zakelijke werk en vriendschap niet van verliefdheid kunnen onderscheiden. Ze willen altijd met Anja neuken. Ook als ze thuis gewoon een vrouw hebben die op de kindertjes past. Daar komen dan de typisch zeventiger jaren motivaties bij van dat dat toch moet kunnen en vrije liefde en dat soort shit. Waar de vrouw natuurlijk altijd de dupe van is. Zowel de echtgenote als de vriendin.

Het valt me op, dat Anja Meulenbelt altijd bekritiseerd is. Door de marxisten, omdat de klassenstrijd voor de vrouwenstrijd moest gaan. Door de lesbische feministen werd ze bekritiseerd, omdat ze het ook met mannen deed. Door de burgerlijke feministen werd ze bekritiseerd, omdat ze te fel was en door de mannen werd ze bekritiseerd, omdat ze een manwijf zou zijn. Daar trek ik de conclusie uit, dat het nu, in het Palestijnse conflict ook geen enkele zin heeft deze vrouw te bekritiseren. Dat is ze gewend.

Ik zou de hoofdpersonen van het boek wel eens willen spreken. Met name "Ton" en "Anna", waarmee Anja om de beurt en tegelijkertijd een verhouding heeft gehad en die met elkaar getrouwd zijn en kinderen hebben gekregen. Die moeten toch op te sporen zijn. Zijn er onder de geachte lezers van dit revolutionnaire weblog misschien personen die weten om wie het gaat?

Verder is het een zeer integer boek, waarin minutieus beschreven wordt met wie Anja allemaal het bed gedeeld heeft en hoe en of ze klaar gekomen is. Dus dat is allemaal heel politiek. want het persoonlijke is ook politiek.