Op Maandag was ik nog een beetje nerveus. Ik woon tenslotte met drie Duitsers onder een dak en die kon het geen ene moer schelen of Nederland zou winnen. Dus ik zei om 20.00 uur al tegen mijn gezin: "Even stil zijn, want papa moet zich concentreren op het voetbalspel tegen Italie. Alleen wie voor Nederland juicht krijgt vanavond bier." Nou dat werkte wel even tien minuten. Toch zat ik de eerste 15 minuten gespannen te kijken en toen het eerste doelpunt voor Nederland viel, werd het een beetje beter.
Vrijdagavond hetzelfde gelazer. Weliswaar staat Duitsland er niet zo goed voor, dus er is een grote kans dat de stemming van mijn vrouw en zonen omkiept en dat ze uiteindelijk voor Nederland zijn. Toen de Marseillaise gespeeld werd, had mijn vrouw de neiging die mee te zingen, omdat ze zei :" Ik ben altijd voor de verliezers". Dat was een goede opmerking en de avond kon niet meer stuk. 4 - 1, hoe is het in Godsnaam mogelijk.
De komende week wordt heel interessant. Ik heb een date met een Marokkaanse vrouw van het werk, die een keer met mij wil lunchen. Ik had haar namelijk geholpen toen haar manager haar ging uitschelden en het huilen haar nader stond dan het lachen. Ik heb toen uitgelegd, dat je in een bedrijf maar vier soorten mensen kunt onderscheiden: De Supporter, De Specialist, De Manager en de Ondernemer. Het is altijd belangrijk te weten wat voor type je tegenover je hebt staan. Geef ieder type de informatie die hij kan en wil verwerken. Als je een managerstype tegenkomt, hoef je alleen maar te zeggen op welk tijdstip hij welke info krijgt en hoeveel hem dat gaat kosten. Dan is ie zo blij als een kind. Geen vriendschap proberen te sluiten. Niet aardig gevonden willen worden. Dat zijn allemaal gevoelens waar een manager niet mee om kan gaan. Dat heeft ze toen gedaan en het werkte.
Ik moet wel oppassen dat het geen "Peter Breedveldje" wordt, want ze is bloedmooi. Dat is het eerste meisje dat het heeft aangedurfd om met een hoofddoek op het werk te verschijnen. Op een gegeven moment, na een jaar, was de hoofddoek opeens af. Ik vroeg haar: "Wat is er aan de hand? Ben je soms getrouwd?" Ze zei toen vrolijk:"Nee, gescheiden". Dus dat kan ook allemaal nog.
Op Donderdag ben ik uitgenodigd voor het afscheid van mijn Franse Lerares van de Middelbare School. Dat is natuurlijk een hele eer, dat ik daarbij persoonlijk, met naam en adres, ben uitgenodigd. Ik overweeg zelfs om een toespraak in het Frans te houden.
Tussendoor moet ik ook nog voor een vrij grote bank te Amsterdam een opdracht gaan doen en daartoe ben ik niet alleen benoemd tot "Service Creator", vraag niet wat het is en vraag niet of het kan, maar profiteer ervan, maar waartoe ik ook een Opel Astra 1.6 stationcar heb mogen aanvaarden. Het gesternte staat dus goed en alle lichten staan weer op groen.
No comments:
Post a Comment