Oude Blanke Man

Door Keesjemaduraatje
Voor het eerst in mijn leven zit ik in de juiste maatschappelijke categorie, met een sterke beschermde positie, namelijk die van de "Oude Blanke Man". Dat heeft dan ook wel weer wat. De manager op het werk vindt dat niet zo leuk om te horen en ik zal het er dáár ook niet meer over hebben, maar hier op het weblog moet ik het toch nog even kwijt. De Oude Blanke Man heeft over het algemeen een vast contract met een flink aantal dienstjaren. Het is dus niet zo gemakkelijk om de Oude Blanke Man te ontslaan of anderzins uit het bedrijf te werken. De Oude Blanke Man van boven de vijftig krijgt bij ontslag al gauw 1,5 maandsalaris per dienstjaar mee naar huis en dat kan wel eens oplopen tot een heel jaarsalaris. Tel uit je winst. Dan moet het bedrijf natuurlijk nog niet failliet zijn, want dan ziet het er weer slechter uit.

De Vakbonden bestaan bijna uitsluitend uit Oude Blanke Mannen, ook al doen ze er alles aan om dat imago schoon te wassen. Discussieclubjes als "Vrouwen aan de top" zijn leuk en aardig, maar een vakbond is toch nog altijd vooral een vertegenwoordiging van mensen met een vaste baan in een goed georganiseerde sector en in die sectoren zijn Oude Blanke Mannen heel vaak aanwezig.

Hoe is dat zo gekomen? Toen we in het midden van de jaren 80 net afgestudeerd waren, na 8 jaar studie, want dat kon toen nog, was er natuurlijk helemaal geen plaats meer op de Universiteiten. De Sociologen en Agogen van de beruchte Babyboom Generatie konden nog zonder gepromoveerd te zijn een baan op de Universiteit krijgen. Maar, toen wij onze positie wilden opeisen hadden de diverse kabinetten Lubbers en van Agt net de geldkraan dichtgedraaid en was het aantal werkplekken op de Uni erg beperkt. Alleen pas afgestudeerde Jonge Vrouwen konden nog wel eens een stageplaats bij Vrouwenstudies krijgen.

Toen via het Arbeidsbureau een omscholing tot "Docent Informatica" gedaan. Nou dat was hartstikke leuk en ik heb nog nooit zoveel en intensief gestudeerd als toen. En dan aan de slag. Bij de Gemeente Amsterdam zochten ze handenwringend mensen met IT-kennis en dus kreeg ik een drie-maands-contract in schaal 10. Ik wist helemaal niet dat de IT zo lucratief kon zijn. Na een paar keer verlenging van het contract vroeg ik of er ook een vaste baan in zat, want tenslotte was het eerste kind reeds op komst. Dat was niet mogelijk, want intussen was er bij de Gemeente Amsterdam een "Positief Discriminatiebeleid" ingevoerd en daarbij werden drie speerpuntgroepen gedefinieerd: Marokkanen, Turken en Surinamers.

Dat betekent dat een Surinamer met een MBO-opleiding en een basale kennis van MS-DOS meteen een vaste baan krijgt en dat de Jonge Blanke Man geen enkele kans op een vaste baan heeft. Tel uit je winst. Als ik dit verhaal nu vertel, dan denken de mensen dat ik een racist ben en het uit mijn duim zuig. Maar het is echt waar. In 1988 mocht je dat ook nog niet eens aan de grote klok hangen, want dan werd je er zonder pardon door de PvdA-managers uitgesodemieterd.

Naar het bedrijfsleven dus. Toch een hele goeie tijd gehad. Naar Duitsland uitgeweken. Oost-Duitsland uit de stront getrokken. Netwerken opgebouwd. En dan heb ik het over Data-Netwerken en niet over dat vage socio-gedoe op Linkedin of Hyves. Het Millenium-probleem te lijf gegaan. Internet-Boom meebeleefd. En dan nu dus weer een hele diepe crisis.   

En nu, na al die jaren en na weer teruggekomen te zijn in het Vaderland, behoor ik dus eindelijk tot die maatschappelijke categorie, waar ik nooit bij wilde horen en die me nu toch nog enige zekerheid biedt:
De Oude Blanke Man.