Spion van Oranje

Door Keesjemaduraatje
Vanavond was ik nog in een buurt die door Geenstijl als No Go Area wordt afgeschilderd, te weten de Willem Dreesstraat in Woensel West (Eindhoven). Dat was namelijk om mijn Toyota Prius te parkeren, want dat is daar nog gratis. Toch wel symbolisch, dat naar Willem Drees nog een straatnaam vernoemd wordt, gelegen in een gezellige kansenwijk en dat we in deze tijd van massontslag en wie weet ook binnenkort massawerkloosheid, onze auto daar kunnen parkeren. Je wilt niet weten of we over 100 jaar nog in auto's mogen rijden en of die dan in de Wouter Bosstraat nog een plaatsje kunnen krijgen.

Daarna naar het oergezellige centrum van Eindhoven gelopen en een halfuur voor de Pathe-bioscoop staan wachten op de vrouw die op dit weblog figureert onder het pseudoniem Miss Moneypenny.  Terwijl ik stond te wachten was er een meisje dat in haar GSM tegen haar vriendje schreeuwde: "Je laat een meisje niet wachten". Misschien is dat wel een nieuwe etiquette regel ofzo.

De film "Spion van Oranje", met Paul de Leeuw en Najib Amhali, is een parodie op alle filmgenres die je de laatste tijd maar kan bedenken: Oorlogsfilm, James Bond, Thunderbird, en detective. Bovendien worden grapjes gemaakt over alles dat Nederland lief is: Couturiers, Stormvloedkering, Paleis op de Dam en de bollenvelden. Je moet toch wat.

Het is een erg grappige film. Najib is volgens mij in deze film op zijn hoogtepunt. Terwijl Paul de Leeuw met zijn Prins Bernhard imitatie en zijn onderhuidse Duitserhaat al weer op zijn retour is. Gastrollen van Gerard Joling (krijgt schaamhaar op zijn hoofd getransplanteerd) en Jort Kelder (rijdt in een zeer snelle auto) zijn ook allebei erg leuk.

Bij het naar buiten gaan zei Miss Moneypenny tegen mij: "En ze leefden nog lang en gelukkig". En zo was het ook echt. Alle personages blijven in leven en de vraagstukken van het samenwonen in een multiculturele samenleving komen in het geheel niet aan de orde. Wat een verademing!

Daarna iets gedronken in Boekencaf'e Schrijvers, wat ook aan te bevelen is. Miss Moneypenny vroeg wel waarom ik zoveel schrijf over krakers en waarom ik niet nog eens iets schrijf over wat ik zelf beleef, met commentaren op de strijd om het dagelijkse bestaan. Ja, daar zeg je wat. "Het houdt me bezig" is alles wat ik daarop met goed fatsoen kan antwoorden. "Het laat je nooit meer los"